این وبلاگ خاطرات یک دانشجوی پزشکیه

سبکی بی‌وسوسه بودن است، بی‌رؤیایی. رؤیا داشتن دلیل سنگینیِ ما است. رؤیا لنگری است برای آنکه ذهن و زندگی‌مان در رودبار لحظه‌های شتابنده غرق نشود. ریسمانی که به آن وسیله خودمان را به زمینِ واقعیت وصل کنیم و سبکیِ ستوه‌آورِ هستی‌مان را تاب بیاوریم، تا هستیِ ما فقط سیل سرگیجه‌آوری از اتفاقاتِ بدون پس‌ماند و یک سطحِ سیال و غیرقابل سکونت نباشد. سبکی سفر است و مسکنِ ما است، خانه‌ی ما     مال من نیست نوشته ولی دوسش دارم❤